Życiorys duszy! 

Jak myślisz, albo raczej czujesz, jest coś takiego? A może masz przeczucie? Być może to ono, to przeczucie, że istnieje jakiś powœd, że istniejemy jako przecież - było nie było, niepowtarzalne osoby, sprawiło, że od zarania naszych pra-dziejów szukamy odpowiedzi. "Każdy człowiek przychodzi na ten świat wezwany" - głosił Platon, pięć wieków przed narodzinami chrześcijaństwa. Według jego teorii jeszcze przed narodzeniem duszy, zostaje jej przydzielony osobisty opiekun - dajmon, który jest naszym przewodnikiem po świecie. Rzymianie nazywali go genius/geniusz, a chrześcijanie Aniołem Stróżem - Twego osobistego opiekuna na życiową drogę, który też nieustannie przypomina o zdaniach przyjętych przez duszę na to właśnie wcielenie. Te nieustanne podszepty dajmona, czy Anioła Stróża niektóre szkoły nazwały "powołaniem". A zatem powołana jest nasza dusza na swoją życiową drogę, którą - według spirytystów - sama sobie wybiera, by się doskonalić w sztuce życia - w sztuce bycia człowiekiem z boskim rodowodem. I czuwa nad każdym z nas dajmon, opiekun, albo Anioł stróż - czuwa niewidzialny gwarant i strażnik naszego istnienia. Niektórzy przypisują sobie posiadanie instynktu samozachowawczego czy szóstego zmysłu, gdy w jakiś - na rozum niewytłumaczalny sposób unikniemy spadnięcia ze schodów, czy potrącenia przez samochód, niektórzy mówią wprost - opatrzność. Boska opatrzność, która nie ma nic wspólnego z tym jak bardzo, albo czy w ogóle jesteśmy kościelni i której religii jesteśmy wyznawcami. Wszyscy, niezależnie od rasy, koloru skóry, wyznań społecznych, religijnych, czy też politycznych - JESTEŚ - MY, pozostajemy pod nieustającym nadzorem troszczącej się o nasze najwyższe dobro, wszechwiedzącej siły duchowej. I mamy w sobie wielkość, mamy w sobie potencjał, to kosmiczne nasienie , nasz boski rodowód, który odczuwamy jako powołanie, będąc jeszcze niewinni i czyści, będąc dziećmi. Nawet trochę umorusane i nie do końca syte. "Narodziny są tylko snem i zapomnieniem. Dusza, co się w nas budzi jako gwiazda żywa, Gdzie indziej przedtem zapadła się w cienie. Ona z daleka przybywa - Nie w całkowitym zapomnieniu I nie w zupełnym obnażeniu - Ze smugą chwały biegnie nasza droga Z domu naszego, od Boga." Wiliam Wordsworth "Oda o przeczuciach nieśmiertelności czerpanych ze wspomnień o wczesnym dzieciństwie" "A ja będąc dzieckiem bawiłam się marzeniami. Ubierałam je w różnobarwne treści, tak jak szyłam ubranka dla szmacianych lalek. Stały się moją siłą przeciw przemocy świata, moją małą świątynią, gdzie marzenia składałam na ołtarzu nadziei i gdzie dusza bezpiecznie była schroniona. Zmieniały się pory roku, przekształcało życie, wzrastałam i rosłym wraz z nimi, moimi marzeniami. Dojrzewałam. Mój intymny świat, subtelny śpiew duszy...Próbowano mi zabrać mojej duszy śpiewanie. Minęło tyle lat ..Różnobarwny sen tamtej dziewczynki jednak się nie prześnił. I nie zamilkł nigdy nadziejny głos, boski oddech mej duszy i życie stało się marzeniem i wciąż się tworzy. Dziękuję moje marzenia, uskrzydlenie mej duszy i pokarm codzienny i prosty - przeczekaliście ze mną zawieruchy i burze, ale nie daliście mojej duszy zasnąć." - jak dochodzę do tajemnicy własnej siły przetrwania, kim była tak naprawdę moja życiowa siła. BOSKI ODDECH we mnie! A zatem, jeśli Ty zapomniałeś, a Ty dawno zwątpiłaś, JESTEŚ BOSKI! JESTEŚ BOSKA i nie przyszedłeś w to życie za karę, bo " Ze smugą chwały biegnie nasza droga Z domu naszego, od Boga." A marzenia, te podszepty duszy to przypomnienie boskiego rodowodu, niosą nas na rozpostartych skrzydłach ku przygodzie życia, na przekór przeciwnościom, na przekór losowi. Są wezwaniem do ludzkich przemian, wyzwaniem i spełnieniem duszy, powrotem do domu w Boskości.

Autorstwo: Miriam Lundgren

Biography of the Soul
Do you think, or rather do you feel, that such a thing exists? Or perhaps you have a hunch?

Perhaps it is that very hunch, the feeling that there must be some reason why we exist as unique and unrepeatable beings, that has made us search for answers since the dawn of our earliest, ancient days.
"Every human being comes into this world summoned," declared Plato, five centuries before the birth of Christianity.
According to his theory, even before the soul is born, it is assigned a personal guardian, a daimon, who becomes our guide through the world.
The Romans called him genius, while Christians named him the Guardian Angel, your personal protector for the road of life, who constantly reminds you of the tasks the soul accepted for this particular incarnation.
These constant whispers of the daimon or Guardian Angel were called a “calling” by some schools of thought.

And so, the soul is summoned to its life path, a path which, according to spiritualists, it chooses for itself in order to perfect the art of living, the art of being a human with divine lineage.
Watching over each of us is the daimon, the guardian, or the Guardian Angel, an invisible guarantor and protector of our very existence.

Some claim to have an instinct for self-preservation or a sixth sense when, in some way beyond rational explanation, they avoid falling down the stairs or being struck by a car. Others simply call it providence.
Divine Providence, which has nothing to do with how devout we are, or even whether we belong to any religion at all.
All of us, regardless of race, skin colour, social, religious, or political beliefs, we are and we remain under the constant care of an all-knowing spiritual force concerned with our highest good.

Within us lies greatness, potential, the cosmic seed, our divine heritage, which we feel as a calling when we are still innocent and pure, as children. Even a little smudged and not entirely full.

"Our birth is but a sleep and a forgetting:
The Soul that rises with us, our life’s Star,
Hath had elsewhere its setting,
And cometh from afar:
Not in entire forgetfulness,
And not in utter nakedness,
But trailing clouds of glory do we come
From God, who is our home."
—William Wordsworth, Ode on Intimations of Immortality from Recollections of Early Childhood

And I, as a child, played with dreams. I dressed them in colourful contents just as I sewed clothes for my rag dolls. They became my strength against the violence of the world, my little temple where I placed dreams on the altar of hope, where the soul was safely sheltered. The seasons changed, life transformed; I grew, and I grew together with them, my dreams. I matured. My intimate world, the subtle song of the soul… They tried to take away my soul’s singing. So many years have passed, yet the colourful dream of that little girl never faded. Nor did the hopeful voice ever fall silent, the divine breath of my soul, and life became a dream, and still it keeps creating itself.

Thank you, my dreams, the wings of my soul and my simple daily nourishment. You endured the tempests and storms with me, but you never let my soul fall asleep.

And so, as I arrive at the mystery of my survival, I ask: who was my true life force? The divine breath within me.

And so, if you have forgotten, or you have long doubted, you are divine, you are sacred, and you did not come into this life as punishment, for "Trailing clouds of glory do we come, from God, who is our home."
And dreams, those whispers of the soul, are reminders of our divine origin, carrying us on outstretched wings toward the adventure of life, against all odds, against fate itself. They are a summons to human transformation, the challenge and fulfilment of the soul, the homecoming to Divinity.

Author: Miriam Lundgren